بی اشتهایی یا از بین رفتن میل به غذا در تعداد زیادی از اختلالات دستگاه گوارشی و خارج دستگاه گوارشی علامت بارزی است و باید آن را از سیری و عدم تحمل به بعضی از غذاها به خوبی باز شناخت. بی اشتهایی در تعداد زیادی از بیماریها دیده می شود و بنابراین ارزش تشخیص خاصی ندارد.

عملکرد گرسنگی و اشتها در بیماریهای گوناگون معلوم نیست. به طور طبیعی مصرف غذا توسط دو مرکز هیپوتالاموسی خارجی (مرکز تغذیه) و قدامی (مرکز سیری) تنظیم می شود. مرکز دوم، بعد از خوردن غذا مرکز تغذیه را مهار می کند و باعث احساس سیری می شود.

بی اشتهایی به طور شایع در بیماریهای دستگاه گوارش و کبد وجود دارد. مثلا قبل از ظهور یرقان در هپاتیت دیده میشود و در کارسینوم معده، علامت بارزی است. در بیماریهای دستگاه گوارش، باید بی اشتهایی را از (سیتوفوبی Sitophobit)، باز شناخت.

در سیتوفوبی، بیمار به علت آنکه بعد از خوردن غذا یا همراه با آن دچار ناراحتی می شود از خوردن غذا ترس دارد. در این حالت اشتهای بیمار خوب است ولی غذا صرف نمی کند. سیتوفوبی مثلا در آنتریت رژیونال (مخصوصا با انسداد نسبی) و یا در بیماران مبتلا به زخم معده بعد از گاسترکتومی کامل یا ناقص نیز دیده می شود.

بی اشتهایی همچنین ممکن است علامت بارز بیماریهای خارج دستگاه گوارش باشد. مثلا در نارسایی شدید احتقانی قلب بی اشتهایی زیاد است و می تواند تا اندازهای زیاد باعث کاکسی (لاغری بیش از حد این بیماران گردد.

در مبتلایان به اورمی، نارسایی ریوی، اندوکرینوپاتی های متعدد (نظیر هیپرپاراتیروئید، بیماری آدیسون، کم کاری کامل هیپوفیز) بی اشتهایی علامت اصلی است. همچنین بی اشتهایی اغلب با اختلالات روانی نظیر اضطراب یا افسردگی همراه است.