مدت زمان خواب لازم در شبانه روز برای هر فرد معمولا در سال های اولیه دوران بلوغ مشخص می شود و غالبا تا پایان عمر ثابت می ماند. این مدت زمان خواب در افراد مختلف متفاوت است و معمولا بین ۷ تا ۱۰ ساعت می باشد.

 شایعاتی که گفته می شود افراد مسن به خواب کمتری نیاز دارند صحیح نیست. واقعیت این است که افراد سالمند احتمالا به علت وجود مشکلات مخصوص خود نمی توانند به طور کامل از زمان خواب مورد نیاز بهره برداری نمایند.

گروه بزرگی از مردم که از بی خوابی رنج می برند، افرادی هستند که به هنگام خواب دچار توقفهای تنفسی می گردند. عموما تنفس این بیماران به هنگام خواب تا چند صد مرتبه و هر مرتبه به مدت یک دقیقه قطع می گردد.

در این حالت، مجرای اصلی عبور هوای تنفس مسدود می شود و در نتیجه اکسیژن به خون نمی رسد. این فقدان اکسیژن باعث می شود، مغز انسان به مدت یک تا دو ثانیه بیدار شود تا دستور یک تنفس عمومی را به ریه ها بدهد.

و پس از آن دوباره به خواب می رود تا اینکه قطع تنفس بعدى حادث گردد. این وضعیت در یک شب ممکن است ۲۰۰ تا ۳۰۰ مرتبه تکرار شود بدون اینکه شخص از این بیداری های مکرر و خیلی زودگذر آگاهی داشته باشد. بدیهی است که یکی از عوارض این بیداری های مکرر و نامحسوس، خستگی شدید در صبح است.

بنابراین، بروز این چنین خستگی و ناراحتی کم و بیش شدید در صبح می تواند نمایانگر این موضوع باشد که شخص در شب واقعه خواب خوب و کافی نکرده است. این افراد معمولا وارد مرحله سوم و مرحله چهارم خواب که خواب عمیق و آسایش بخش است نمی شوند.

و هنگام بیدار شدن بعد از ۸ ساعت خواب، هنوز کاملا خسته هستند. پزشکان متخصص اظهار می دارند که بهترین راه درمان در این افراد، استفاده از مواد غذایی یا مکمل های انرژی زا دارای موادی همچون کافیئن برای حفظ انرژی در طول روز است.