گیاهان از نیتروژن استفاده کرده و در سیکل نیتروژن که هرگز پایان نمی یابد اسیدهای آمینه و پروتئین خود را می سازند. حیوانات با مصرف گیاهان از اسیدهای آمینه آنها برای بافت های خود استفاده می کنند. انسان، حیوانات و گیاهان را برای اسیدهای آمینه آنها مصرف می کند و از نیتروژن آنها برای تهیه الگوی اسیدهای آمینه مورد نیاز خود سود می برد.

در نهایت بعد از مرگ انسان مولکولهای آلی توسط میکروارگانیسم ها تجزیه شده و نیتروژن به خاک برمی گردد تا توسط باکتریهای تثبیت کننده نیتروژن استفاده گردد و سیکل نیتروژن دوباره شروع شود. منبع نیتروژن موجود در تمام اسیدهای آمینه از گاز نیتروژن (N2) بیوسفر است. برخی میکروارگانیسم ها مانند باکتری ریزوبیوم در خاک، سیانوباکتریا در آب تازه و جلبک آبی – سبز در آب دریا قادر به استفاده از نیتروژن معدنی و تثبیت آن در داخل مولکولهای آلی مانند آمونیاک هستند.

باکتری های خاک به ریشه گیاهانی مانند سویا، شبدر و یونجه متصل شده و ارتباط همزیستی تشکیل می دهند که در ان باکتری نیتروژن آلی را برای گیاه تأمین کرده و در عوض قندها و مواد مغذی دیگر را از گیاه دریافت می کند. به همین دلیل محتوای نیتروژن در حبوباتی مانند سویا و لوبیاها بالا است. در کشاورزی از این پدیده استفاده می شود.

کشاورزان کشت حبوبات و ذرت و گندم را به صورت چرخشی انجام می دهند تا نیتروژن اضافه را برای خاک تأمین کنند. در حالی که ساختمان گیاهان به طور عمده از کربوهیدرات تشکیل شده است، ساختمان بدن انسان و حیوانات از پروتئین می باشد.

همچنین، پروتئین یک منبع انرژی است. نیتروژن می تواند از اسیدهای آمینه در فرایند دآمیناسیون برداشته شده و کربوهیدرات حاصله برای تولید انرژی، kcal 4 به ازای هر گرم، استفاده شود. پروتئین در عضلات و بافت های بدن باز گردش ثابتی دارد. پروتئین بافت ها تجزیه شده و نیتروژن در ادرار دفع می گردد. برای نگهداری بدن در حالت ثابت، روزانه به پروتئین های جدیدی نیاز است.