تیامین، ریبوفلاوین، نیاسین، ویتامین ، اسید پنتوتنیک ، بیوتین، اسید فولیک، ویتامین B12  و یتامین C به عنوان ویتامین های محلول در آب شناخته شده اند. در واقع، حلالیت مشابه آنها تنها خصوصیت مشترک آنهاست. اما به علت این خصوصیت عمومی، تمایل دارند با انتشار ساده و با واسطه حامل جذب گردند و در فاز مایی سلول (سیتوپلاسم، قضای ماتریس میتوکندری) توزیع می شوند.

این ویتامین ها به عنوان کوفاکتور یا کو سوبسترای آنزیم های درگیر در جنبه های مختلف متابولیسم عمل می کنند. بیشتر این ویتامین ها در مقدار قابل توجه در بدن ذخیره نمی شوند، لذا مصرف مداوم آنها ضرورت کشف ویتامین های محلول در آب در ابتدای قرن بیستم شروع شد.

در ابتدا یک پزشک هلندی به نام Christian Eijkman در جاوا دریافت که سبوس برنج دارای عاملی است که از سندرم شبه بری بری در جوجه ها پیشگیری می کند. این کشف در فیزیولوژی آن روز انقلابی ایجاد کرد و سبب تولد علم تغذیه و شروع دوران تحقیقات گسترده در دهه های اوایل قرن بیستم شد.

وقتی در این بررسی ها عامل محلول در چربی کشف شد که از گزروفتالمی در موش پیشگیری می کرد، آن را عامل محلول در چربی A نامیدند تا از عامل محلول در آب B جدا سازند. عوامل محلول در چربی دیگر (ویتامین های ED و K) به سرعت کشف شدند.

اما تعیین عامل محلول در آب B کمی آهسته تر بود. وقتی عامل محلول در آب ضداسکوربوت یعنی ویتامین C شناخته شد، این مسئله روشن گردید که عامل محلول در آب B تنها یک عامل نیست بلکه گروهی از عوامل فعال زیستی با خصوصیات فیزیکی و توزیع منبع مشابه است. این عوامل به عنوان B کمپلکس نامیده شدند. سرانجام بیش از 6 ویتامین از این گروه شناخته شد.