در حالات فیزیولوژیکی مانند بارداری و شیردهی که نیاز به افزایش تشکیل خون وجود دارد، جذب آهن افزایش می یابد. همچنین، در کمبود آهن به علت مکانیسم های تطبیقی که جذب آهن غيرهم را افزایش می دهند، آهن بیشتری جذب می گردد.

در غذاهای حاوی مقادیر بالای فیتات، زیست دسترسی آهن پایین می باشد. ولی این مسئله که فیتات علت این زیست دسترسی پایین است یا خیر معلوم نیست. در چای تانن ها، که مواد پلی فنل می باشند، سبب کاهش جذب آهن غیر هم می شوند. وجود مقدار کافی از کلسیم سبب برداشت فسفات، اگزالات و فيتات می شود که در غیر این صورت با آهن ترکیب شده و مانع از جذب آن می گردند.

دسترسی آهن از ترکیبات مختلفی که برای غنی کردن غذا یا به عنوان مکمل استفاده می شوند براساس ترکیب شیمیایی آنها بسیار متفاوت می باشد. اگرچه آهن به شکل فرو به خوبی جذب می شود ولی تمام ترکیبات فرو به طور یکسان در دسترس نیستند.

پیروفسفات فرو در محصولاتی مانند غلات صبحانه استفاده می شود زیرا رنگ طوسی در غذا ایجاد نمی کند، ولی این ترکیب و ترکیبات دیگری مانند سیترات فرو و تارتارات فرو جذب کمی دارند. معمولا آهن به غذای شیرخواران به شکل آهن عنصری اضافه می شود.