روی جذب شده در بدن ابتدا توسط کبد از گردش باب برداشت می شود، ولی از آنجا بیشتر روی در بافت های دیگر توزیع می گردد. اختلال در جذب در ارتباط با بیماری های متعدد روده مانند بیماری کرون یا نارسایی پانکراس است.
عوامل متعدد غذایی بر جذب روی اثر دارند. فیتات سبب کاهش جذب روی می شود، ولی عوامل ترکیب شونده دیگر مانند تانن ها این اثر را ندارند، مس و کادمیم با روی برای پروتئین ناقل یکسان رقابت می کنند و بنابراین، سبب کاهش جذب روی می شوند. سؤالاتی وجود دارد که دریافت بالای آهن ممکن است جذب روی را کاهش دهد.
دریافت زیاد کلسیم غذایی جذب روی و تعادل آن را کاهش می دهد. همچنین، اسید فولیک ممکن است در صورت دریافت کم روی جذب آن را کاهش دهد. از طرف دیگر، دریافت مقادیر بالای روی سبب اختلال جذب آهن از سولفات فرو می گردد که معمولا در مکمل های ویتامین / املاح یافت می شود.
فیبر غذایی نیز ممکن است با جذب روی تداخل کند، ولی اهمیت این تداخل در داخل لومن مشخص نیست. جذب روی ممکن است با گلوکز یا لاکتوز یا با پروتئین سویا به تنهایی یا مخلوط با گوشت گاو افزایش یابد. روی مانند آهن در شیر مادر بهتر از شیر گاو جذب می شود.
مقدار روی در خون بستگی به در دسترسی روی و البومین که پروتئین ناقل برای بسیاری از کاتیونهای املاح است دارد. آلبومین پروتئین حامل عمده در پلاسما است. در مقداری روی توسط ترانسفرین و الفادو ماکروگلوبولین نیز حمل می شود. خون در سلول های قرمز و سفید خون وجود دارد. روی پلاسما از نظر متابولیکی فعال است و در پاسخ به دریافت غذایی و عوامل فیزیولوژیکی مانند جراحت یا التهاب نوسان می یابد.
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.