دامنه بی خطر بودن سلنیم نستبا محدود است. مصرف کمتر آن سبب کمبود و مصرف بیش از حد آن سبب مسمومیت می شود. تنها در چین نشان داده شده است که این حدود سمی در ارتباط با محتوای سلنیم خاک است. به نظر می رسد دریافت غذایی حدود 4 واحد سلنیم در روز برای تأمین گلوتاتیون پراکسیداز ( GSH- Px ) که آنزیم حاوی سلنیم است ضروری باشد.

رژیم غذایی تمام ملل دیگر به جز چین میزان مناسبی سلنیم برای تأمین مقدار کافی GSH – Px فراهم می کند، به طوری که کمبود سلنیم بسیار نادر است. GSH – Px که در دهه ۱۹۷۰ به عنوان یک سلنو آنزیم کشف شد، شکل فعال عمده سلنیم در بافتها می باشد، اگرچه پروتئین های دیگر حاوی سلنیم نیز کشف شده اند. اخیرا نقش های دیگر سلنیم که ارتباطی با GSH- Px ندارند نیز مشخص شده اند.

سلنیم به صورت سلنو متیونین یا سلنوسیستئین در بسیاری از پروتئین هایی که توزیع گسترده در بدن دارند وجود دارد. گلوتاتیون پراکسیداز سلولی ( cGSH- Px ) تقریبا در تمام سلولها و نیز در خارج سلول برای مثال در سرم و شیر یافت شده است. این خانواده آنزیم ها ممکن است ذخیره سلنیم را در پروتئین هایی فراهم کنند که در صورت نیاز سلنیم می تواند از آنها جدا شود.