منیزیم پس از پتاسیم دومین کاتیون داخل سلولی است. بدن انسان بزرگسال حاوی 20-28 گرم منیزیم است که حدود 60٪ آن در استخوان، ۲۹٪ در عضله و بقیه در بافت های نرم و مایعات بدن وجود دارد. تفاوت های جنسی در محتوای منیزیم بدن از دوران قبل از بلوغ شروع میشود.

در استخوانها منیزیم به صورت مخازن قابل تعویض وغیر قابل تعویض وجود دارد. یون های منیزیم در بخش مایع استخوان بیشتر از یونهای منیزیم موجود در شبکه های کریستالی قابل تعویض است. سطوح طبیعی منیزیم سرم معمولا mEq۱ / ۵ – ۲ / ۱ در لیتر است (mmol۰ / ۷۵ – ۱ / ۱ در لیتر). حدود نیمی از منیزیم پلاسما به صورت آزاد، یک سوم در پیوند با آلبومین و بقیه به صورت ترکیب با سیترات، فسفات یا یونهای دیگر می باشد.

هموستاز منیزیم با جذب روده ای و دفع کلیوی تأمین می شود. هورمون شناخته شده ای در کنترل منیزیم سرم نقش عمده ای نداشته و تنها PTH دارای نقش جزئی در این مورد میباشد . منیزیم در بسیاری از غذاها به مقدار فراوان یافت می شود و رژیم غذایی معمول در صورت انتخاب درست غذاهای مصرفی، مقدار کافی از آن را تأمین می کند.

منابع خوب منیزیم عبارتند از دانه ها، مغزها، حبوبات و غلات اسیاب نشده و نیز سبزیجات سبز تیره برگی شکل که در آنها منیزیم به عنوان جزء ضروری کلروفیل وجود دارد. شیر منبع نسبتا خوب منیزیم است بخصوص که شیر و محصولات لبنی دیگر در حد گسترده استفاده می شوند.

در واقع شیر منبع عمده دریافت منیزیم است. ماهی، گوشت و میوه هایی که بیشتر مصرف می شوند (پرتقال، سیب و موز) منابع فقیر منیزیم هستند. رژیم های حاوی غذاهای تصفیه شده بالا، گوشت و محصولات لبنی منیزیم کمتری در مقایسه با رژیم های غنی ازسبزیجات و دانه های تصفیه نشده دارند.