صورتها حتی در جوانی خطوطی دارند. از بینی تا دهان، در پیشانی بالای ابروهای بسیار متحرک و در گوشه چشمها این خطوط هر چه سن بالاتر رود عمیقتر میشود. بیشتر بیماریها و شرایط پزشکی و داروها بر روی پوست اثر می گذارند و باعث می شود که پوست کار خود را به خوبی انجام ندهد.

مثلا مبتلایان به دیابت (بیماری قند) پوستشان مستعد عفونی شدن و چرک کردن میشود و نیز فشار عصبی می تواند تولید جوش جوانی را بپروراند. تیروئید کم کار سبب می گردد که پوست خشک و زبر شود. بعضی آنتی بیوتیکها باعث افزایش حساسیت پوست در برابر اشعه ماوراء بنفش می گردد.

ضد هیستامین ها و مقادیر زیادی از داروهای مدرو ملین آب پوست را می گیرند. تشخیص شرقیها چنین است که پوست و ریه با یکدیگر خواهرند. نظریه ای است که به هیچ وجه تمسخرآمیز نیست. با توجه به خشک و حساس شدن پوست در اماکن و نقاط آلوده، مسلم است عمر پوست یک بدن مراقبت شده ای که در نقاط خوش آب و هوا زندگی می کند با پوست بدنی که در محل آلوده توام با فشار عصبی روزگار میگذراند کاملا متفاوت است.

کسانی که در مناطق معتدله زندگی می کنند پوست بهتری دارند تا آنهائی که در نواحی گرم و خشک به سر می برند. رویداد پیری صورت مانند سایر قسمتهای بدن است لیکن پوست آن لطیفتر از پوست کمر و کفل می باشد در حالی که پوست ضخیم نواحی ذکر شده پوشیده و محفوظ می باشند. پوست صورت که لطیفتر است تمام روزهای عمر در معرض عوامل مخرب و مزاحم می باشد.